środa, 17 października 2012

Igrzyska śmierci (2012)...



"Igrzyska śmierci" to ekranizacja książki Suzanne Collins pod tym samym tytułem. Wkraczamy w fikcyjny świat dwunastu dystryktów. Raz do roku, na pamiątkę kary wymierzonej buntownikom przez rządzących, organizowane są tu tzw. Igrzyska Śmierci (według dokładnego tłumaczenia Igrzyska Głodowe). Z każdego dystryktu wybierany jest jeden chłopiec i jedna dziewczyna w wieku od 12 do 18 lat, którzy po odbyciu kilkudniowego treningu, wysłani zostają do lasu (nie potrafię tego lepiej określić). Ich zadaniem jest przeżyć. Jednak zwycięzca może być tylko jeden. Główną bohaterką filmu jest Katniss, szesnastoletnia dziewczyna z Dystryktu Dwunastego, która zgłasza się do Igrzysk na ochotnika, żeby uratować swoją młodszą siostrę.


Główną rolę zagrała Jennifer Lawrence. Jest to młoda, zdecydowanie utalentowana dziewczyna z w pełni wykształconą mimiką ;) Na ekranie towarzyszy jej, znany z "Mostu do Terabithii", Josh Hutcherson. Poza tym mamy okazję zobaczyć młodszego brata filmowego Thora - Liama Hemswortha. Dość ważne, choć epizodyczne role, zagrali (mój ulubiony) Woody Harrelson (w roli mentora uczestników z Dystryktu Dwunastego), Stanley Tucci (jako prowadzący program "telewizyjny") oraz Elizabeth Banks (tak właściwie to nie mam zielonego pojęcia kim była jej postać). Mamy tu też takie znane nazwiska jak Lenny Kravitz, Donald Sutherland czy Toby Jones. Do gry przyczepić się nie mogę, bo w wypadku każdego z aktorów była na wysokim poziomie (jak mogłoby być inaczej, kiedy gra się w otoczeniu takich sław), nikt się jednak jakoś szczególnie nie wyróżniał spośród pozostałych.

Film wyreżyserował Gary Ross, reżyser takich filmów jak "Miasteczko Pleasantville" czy "Niepokonany Seabiscuit". Oba filmy widziałam. Oba uwielbiam. Szczególnie "Miasteczko Pleasantville". Zdecydowanie nie zawiodłam się na nim i ubolewam nad tym, że reżyserią kolejnej części "Igrzysk śmierci" zajmuje się już Francis Lawrence, reżyser niezłego "Constantine" i słabego "Jestem legendą". Ale nigdy nie wiadomo. Może filmowi wyjdzie to na dobre.


Scenariusz jest dobrze skonstruowany. Jest tylko jeden, naprawdę poważny, moim zdaniem, błąd, fragment, którego bez uprzedniego przeczytania książki właściwie nie sposób zrozumieć. Mianowicie, kiedy Katniss zostaje poparzona, nagle na drzewie, na którym siedzi pojawia się paczuszka z maścią leczącą oparzenia i krótkim liścikiem. Nie czytałam książki i nie wiedziałam co i jak się właściwie stało, dopóki przyjaciółka nie wyjaśniła mi, że teren, na którym rozgrywają się Igrzyska to tak jakby wirtualny świat kierowany zewnątrz, w którym sponsorzy mogą umieszczać przedmioty. Nie mogę powiedzieć czy film jest dokładnym odzwierciedleniem książki, gdyż, jak pisałam już wyżej, nie czytałam jej. Jednak film zdecydowanie mnie do niej przekonał, więc już widnieje na mojej liście "do przeczytania".

Moja ocena: 9/10

poniedziałek, 15 października 2012

Huśtawka (2010)...


"Huśtawka" to polski dramat w reżyserii Tomasza Lewkowicza, o którym dowiedziałam się dosyć nie dawno, a to za sprawą mojej przyjaciółki, która ten naprawdę dobry film najpierw mi poleciła, a następnie wręczyła jako prezent urodzinowy. Film ten opowiada historię Michała, młodego stomatologa, który ma piękną żonę Annę i uroczą córeczkę Justynkę. Jednak to mu do szczęścia nie wystarcza. Zakochuje się w zmysłowej projektantce mody, Karolinie. Problemy zaczynają się piętrzyć kiedy żona zaczyna podejrzewać, że mężczyzna ją zdradza, a kochanka żąda, aby ten zostawił rodzinę.

Filmweb określa "Huśtawkę" mianem melodramatu. Ja powiedziałabym jednak, że mamy tu do czynienia z dramatem psychologicznym. Cały film kręci się wokół postaci Michała, który, jak mówi słynne powiedzenie, chciałby mieć ciastko i jednocześnie je zjeść. W życiu jednak tak się nie da. Michał to takie duże dziecko. Najbardziej odpowiada mu chyba spędzanie czasu z Justynką. I to właśnie ze względu na to nie chce, a raczej nie może opuścić Anny. I chociaż jej nie kocha, i chociaż życie z nią go nudzi i denerwuje, i chociaż chciałby spędzać cały czas z Karoliną, to nie może. Nie może zostawić córeczki bez ojca. Nie potrafi. Karolina zaś chciałaby go mieć całego tylko dla siebie. Nie interesuje jej to, że Justynkę trzeba odebrać z przedszkola, że Justynka jest znowu chora, że Anna sobie z Justynką nie daje rady i najzwyczajniej w świecie Michał, jako ojciec, musi jej przy dziecku pomóc. Kochanka wymaga od mężczyzny, żeby był na każde jej zawołanie, żeby nie wystawiał jej dla swojej rodziny, żeby czekał na nią kiedy ona się spóźnia, ale za to sam się nie spóźniał. 


W "Huśtawce" mamy trójkę aktorów najważniejszych, znajdujących się wciąż w centrum wydarzeń. Najważniejszego bohatera, czyli Michała zagrał Wojciech Zieliński, młody polski aktor, którego obecnie możemy oglądać w tvn-owskim serialu "Lekarze", gdzie gra doktora Daniela Ordę. Czy jest to utalentowany aktor nie mogę powiedzieć, gdyż chociaż widziałam kilka filmów z jego udziałem, to jednak nigdy nie zwróciłam na niego większej uwagi. W "Huśtawce" nie pokazał nam zbyt wiele i nie wiem w jakiej mierze jest to wina scenariusza i reżysera, a w jakiej samego aktora. Przez cały film Zieliński wyglądał na znudzonego swoim życiem. Nawet kiedy kłócił się z Karoliną, bądź też wyznawał jej miłość - ciągle miał jedną i tą samą minę znudzonego wszystkim co się wokół niego mężczyzny. Karolina Gorczyca w roli Karoliny, kochanki Michała, nie pokazała nic poza tym co już widziałam w jej wykonaniu w "Miłości na wybiegu". Na pewno dużo lepiej poradziła sobie z rolą Aliny w "Skrzydlatych świniach". W "Huśtawce" wyglądała jakby chodziła cały czas zła. Bardzo spodobała mi się jedna scena z nią w roli głównej, a mianowicie scena na huśtawce w deszczu. I choć czytałam głosy, że jest ona zrealizowana jak reklama, to jednak mnie zachwyciła. Ostatnia osoba z trójkąta miłosnego to Anna, żona Michała. W tej roli możemy zobaczyć Joannę Orleańską. I znowu. Ta sama mina przez niemal cały film. Jednak w przypadku Orleańskiej miałam wrażenie jakby miała to swoje męczeństwo wpisane już w scenariusz, gdyż jej gra aktorska podobała mi się najbardziej z tej trójki aktorów. Jednak, mimo wszystko, spodziewałam się czegoś więcej po tym jak zobaczyłam jej świetnie odegrane role w "Pręgach" czy "Zwerbowanej miłości".


Tomasz Lewkowicz na swój debiut reżyserski wybrał sobie temat wałkowany już nie jednokrotnie przez kino. Pokazał go jednak w sposób inny, bardzo realistyczny. "Huśtawka" to nie hollywoodzka bajeczka, która kończy się bardziej lub mniej łzawym zakończeniem. "Huśtawka" to sfilmowane życie. 

Moja ocena: 7/10

środa, 10 października 2012

Czarny chleb (2010)...


W Hiszpanii zdobył 9 nagród Goya, był także kandydatem do Oscara 2012, za to mało popularny, bo nie mający premiery, w Polsce hiszpański film "Czarny chleb" to historia chłopca o imieniu Andreu, który obserwuje świat dorosłych. Pewnego dnia, biegając po lesie, Andreu znajduje martwego mężczyznę (przyjaciela ojca) i jego syna. Umierający chłopiec wymawia jedno słowo "Pitorliua" i umiera. Od tej pory młody bohater stara dowiedzieć się kto zabił mężczyznę i chłopca.

Akcja filmu toczy się w latach 40. XX w., niedługo po tym jak Franco objął władzę w Hiszpanii. Oczami dziecka oglądamy zbrodnie dokonywane na mężczyznach, którzy w tym momencie znaleźli się po stronie przegranych. Przy życiu pozostają tylko kobiety i dzieci. Kobiety są w tym filmie bardzo silnymi osobowościami. To one niejako trzymają kraj na swoich barkach. Dzieci za to są mamione kłamstwami, oszukiwane, czarowane baśniami, opowiadaniami. Nie są to jednak dzieci tak niewinne jak by nam się wydawało na początku. W filmie obserwujemy przemianę młodego Andreu. Do tej przemiany przyczyniają się dzieci (które nie są już niewinnymi dziećmi, wiedzą o świecie więcej od Andreu, a także więcej niż dorośli by chcieli, a nawet przypuszczali), ojciec Andreu (który wciąż powtarza synowi, żeby nie porzucał swoich ideałów, a w ostateczności sam to robi) oraz kobiety, które opiekują się bohaterem (matka, która zmusza go do niechcianych rzeczy; ciotka, o której mówi się, że jest prostytutką; babka, która za wszelką cenę chce zatrzymać w nim tę dziecinną niewinność). Jednak największy wpływ na jego ostateczną decyzję ma młody, chory chłopak, poznany przypadkiem nad strumieniem. Ostatnia scena filmu obrazuje nam niejako triumf zwycięzcy rewolucji. Otaczający Andreu świat zachowuje się w taki sposób, że chłopiec sam postanawia zmienić swoje ideały, dla własnego dobra. 


W "Czarnym chlebie" brak wybitnych aktorów, ale za to nie brakuje bardzo dobrych. Nikt nie odstaje od pozostałych grą aktorską, co sprawia, że film naprawdę przyjemnie się ogląda. I to od samego początku do końca. Reżyser Agustin Villaronga zajął się także scenariusz. Scenariusz zaś powstał w oparciu o powieść Emili Teixidora. Ciężko mi powiedzieć cokolwiek na temat tego jak film wygląda na tle powieści, gdyż najzwyczajniej w świecie jej nie czytałam. Jednak film zdecydowanie zachęcił mnie do sięgnięcia po nią, więc w najbliższym czasie może ją przeczytam.

Uwielbiam hiszpańskie kino. Ma w sobie coś niezwykłego, zupełnie innego niż kino amerykańskie. Pomijając fakt, że Hiszpanie tworzą niemal najlepsze horrory na świecie (a horrory wprost uwielbiam:)). Kino hiszpańskie teraz, po wielu latach zaczęło przedstawiać problemy, z którymi kraj borykał się za rządów Franco. A wszystko to przedstawia w sposób zarazem mroczny, jak i zdecydowanie przystępny.

Moja ocena: 8/10

poniedziałek, 8 października 2012

Nowszy model (2009)...


"Nowszy model" to film dla tych, którzy lubią się zmęczyć podczas oglądania. Męczące jest tu niemal wszystko, poczynając od aktorów (Catherine Zeta-Jones i Justin Bartha nie powalają na kolana) aż po samą fabułę (ani zbytnio nie zachwyca, ani nie zaskakuje).

Pewnego dnia Sandy zupełnie przypadkiem dowiaduje się, że jej mąż ją zdradza. Momentalnie się pakuje, zabiera dzieci i z przedmieść wyprowadza się do miasta, Wszystko idzie świetnie, Sandy zdobywa wymarzoną pracę, bardzo dobrze sobie radzi, przy dzieciach zaś zaczyna pomagać jej młody Aram. Od wydarzenia do wydarzenia, od słowa do słowa, Aram zaprasza Sandy na wspólne wyjście. Jak cała historia się potoczy i jak się skończy wiemy już po 20 minutach filmu.



Nic w tym filmie nie zachwyca, nic nie zaskakuje. Zeta-Jones męczy swoim "męczeństwem" i wyrazem twarzy. Za to Bartha gra niby romantyka, ale bardziej wychodzi mu po prostu wkurzający fajtłapa, których ostatnio w kinie mamy na pęczki (dajmy na to role Michaela Cery czy Jaya Baruchela).

Choć jest to podobno komedia romantyczna to jednak z komedią ma ten film niewiele wspólnego. Zabawnych scen mamy w nim tyle co w każdym innym gatunku filmowym. Wzruszyć się też raczej nie ma kiedy. Jest to film, na którym momentami ciężko wysiedzieć, chociaż w ogólnym rozliczeniu jeszcze ujdzie.

Moja ocena: 4/10