Na co do kina w maju - tydzień 3 i 4...

LET'S DANCE

Szłam na ten film z nastawieniem, że obejrzę francuski Step up i dostałam francuski Step up. I podobnie jak w pierwszej części tego amerykańskiego filmu o tańcu – w Let’s dance za mało tańca, a zdecydowanie za dużo romansu.

OCENA: 4/10

WYMARZONY

Cóż za piękny film. Takich filmów mi obecnie bardzo brakuje. Kameralnych, spokojnych, pięknie nakręconych, na ważny temat. Na ekranie możemy zobaczyć właściwie każdy etap procesu adopcji we Francji. Do tego z różnych perspektyw. Jedynie wątek prywatnego życia pani pedagog bym z tego filmu wyrzuciła, bo był tu całkowicie zbędny.

OCENA: 8/10

PANDA I BANDA

Uwielbiam filmy animowane, ale niestety i w tym gatunku możemy się natknąć na słaby film. I tak jest w przypadku Pandy i bandy. Wizualnie film wygląda OK. Jeżeli chodzi o scenariusz – mamy tutaj motyw, który świetnie znamy już z pierwszej Epoki lodowcowej, a który tam ukazany był o niebo lepiej. Zabawny też raczej ten film nie jest. Lepiej wybrać dla swojej pociechy coś innego.

OCENA: 3/10

GLORIA BELL

Rzadko się zdarza, żebym podczas seansu miała ochotę wyjść z sali kinowej. Choćby nie wiem jak słaby był film – zazwyczaj nie mam problemu z wysiedzeniem na nim do końca. A właśnie taki problem miałam z Glorią Bell. Ten film jest tak nudny, że to aż fizycznie boli. Przez drugą połowę seansu, sprawdzałam godzinę dosłownie co 2 minuty, byle by jak najszybciej stamtąd wyjść. W tych nudnych filmach najbardziej nie znoszę zakończenia – pojawia się scena, która będzie świetna jako zakończenie, ale to jeszcze nie zakończenie, za kilka minut ponownie mamy podobną scenę, ale to też jeszcze nie koniec. Jakby reżyser chciał wydłużyć nasze męczarnie. W „Glorii Bell” mamy ze trzy czy nawet cztery takie sceny. Im bliżej końca, tym jest coraz gorzej. Nic kompletnie ten film do mojego życia nie wniósł, poza niezmierną, wręcz bolesną nudą.


OCENA: 3/10

Na co do kina w maju - tydzień 2...

TRZY KROKI OD SIEBIE

Zaskoczył mnie ten film. I to bardzo pozytywnie. Spodziewałam się kolejnej nijakiej historyjki o nastoletniej miłości ze śmiertelną chorobą w tle. A dostałam całkiem dobry film z aktorami, którzy nie tylko dobrze wyglądają, ale i całkiem nieźle radzą sobie na ekranie. Polecam fanom Gwiazd naszych wina.

OCENA: 7/10

TOPIELISKO. KLĄTWA LA LLORONY

Nie powiem – spodziewałam się czegoś lepszego. Starałam się jednak nie zapominać, że James Wan jedynie ten film produkuje, a nie reżyseruje. W ostateczności, jak na pełnometrażowy debiut reżyserski Michaela Chavesa – jest zdecydowanie dobrze. Mamy kilka fajnych jump scare’ów, przez większość czasu film trzyma w napięciu, a duch wygląda realistycznie. Wielki minus za to jak szybko wszystko się potoczyło – w jednym momencie La Llorona zaczyna „nawiedzać” bohaterów, a już w kolejnym mają kogoś do pomocy, kto ma ją unicestwić. Zdecydowanie za mało rozbudowania historii.

OCENA: 8/10

PODŁY, OKRUTNY, ZŁY

Jako „fanka” seryjnych morderców musiałam iść na ten film do kina. I muszę przyznać, że film jest świetnie skonstruowany. Ted Bundy był człowiekiem, który zwabiał swoje ofiary dzięki temu, że był przystojny, inteligentny, czarujący. Do samego końca utrzymywał, że był niewinny. Podły, okrutny, zły jest skonstruowany w taki sposób, że do samego końca nie mamy pewności czy Bundy na pewno jest winny, czy może jednak ktoś go wrobił, zaczynamy zastanawiać się czy na pewno skazano winnego człowieka. Oczywiście, film pomija kilka szczegółów – chociażby z samego śledztwa – ale od tego mamy film dokumentalny tego samego reżysera, który pomaga bardziej zagłębić się w całą sprawę.

OCENA: 8/10

NIEDOBRANI

Dawno się tak nie uśmiałam na żadnym filmie. Na poprawę humoru działa jak znalazł. Nie przeszkadzają tu nawet kloaczne żarty, które zostały tak wplecione w scenariusz, że nie powodują zażenowania, a rzeczywiście śmieszą.

OCENA: 7/10

KRAINA CUDÓW

Wspaniała bajka, ale zdecydowanie bardziej dla dzieci niż dla dorosłych. Kolorowa, zabawna, wciągająca i z pięknym przesłaniem. Jeśli macie dzieci w wieku do lat powiedzmy 10-ciu, to polecam im tę animację pokazać.

OCENA: 6/10

HEX

Ten horror nie broni się niczym. Aktorzy sztywni niczym bela drewna, do tego okropnie irytują manierą z jaką wypowiadają dialogi. Historia ciekawa, bo mamy do czynienia z ludową mitologią Kambodży, ale „skiepszczony” po całości. Nic się w tym filmie kupy nie trzyma. Ani to ciekawe, ani spójne fabularnie. Nie polecam. Ani w kinie, ani w domu. Marnotrawstwo czasu.

OCENA: 3/10

Na co do kina w maju - tydzień 1...

CAŁA PRAWDA O SZEKSPIRZE

Kenneth Branagh ponownie bierze się za Szekspira. Jednak tym razem nie za jedną z jego sztuk, a za jego życie. I wychodzi mu to całkiem niezłe. Na plus na pewno przepiękne zdjęcia i wspaniałe aktorstwo. W końcu mamy do czynienia ze „śmietanką” brytyjskiego aktorstwa – Judi Dench, Ian McKellen, a i sam Branagh w tytułowej roli sprawdzają się wyśmienicie. Na minus – nieco nieprzemyślany scenariusz i zbyt duża dawka melodramatyzmu rodem z filmów telewizyjnych. Jednak jeżeli jesteście fanami Shakespeare'a (tak jak ja) to przymkniecie na to trochę oko :)

Ocena: 6,5/10

SMĘTARZ DLA ZWIERZAKÓW

Słaby z tego horror, a do prozy Stephena Kinga to się tym bardziej nie umywa. Chociaż przyznam, że pierwsze jakieś 20 minut filmu jest nawet niezłe. Potem robi się już coraz nudniej. Plus za to, że przynajmniej ostatnia scena robi wrażenie. Jeśli miałabym wybierać to wolałabym obejrzeć Smętarz dla zwierzaków z 1989 roku. W domu można to obejrzeć, ale na kino zdecydowanie szkoda wydawać pieniędzy.

Ocena: 5/10

Kwiecień 2019 w kinie - blogerskie podsumowanie...

No cześć. Dawno mnie tu nie było. Ale przybywam ze znakomitymi wieściami. Mam dla Was podsumowanie kwietniowych premier przygotowane specjalnie dla Was przez najlepszych blogerów filmowych, czyli:

- Agata z In Love With Movie
- Michał z Tako rzecze Wiking
- Ewa z Popkultura
- no i ja :)

No to zaczynamy! :)

SHAZAM!

AGATA - Liczba przewałkowanych już tysiące razy nieśmiesznych sucharów przebiła w tym filmie wszystkie akceptowalne normy. A gdy połączymy to ze średnio-ciekawą fabułą oraz mocno-drewniakowym aktorstwem, to otrzymujemy miksturę, którą ciężko strawić bez popitki.

MICHAŁ - Ten film potwierdza jedynie moją wcześniejszą tezę, że dobry Aquaman był wypadkiem przy pracy. Shazam Wykrzynik przypomniało mi, dlaczego tak hejtuję „produkcje” DC. „Dzieło” Sandberga jest nudne, za długie, fatalnie zagrane i ma żenujące efekty specjalne. Nic tu nie trzyma się kupy, bzdura goni bzdurę, a „poczuciem humoru” zawstydzono tu nawet suchary Karola z Familiady. Paździerz ten starają się ratować przeciętne zdjęcia i przeciętna muzyka, ale to coś mogło uratować tylko jedno: zniszczenie wszystkich kopii tego wypierdka. DC ssie!


MADZIA – Ten film to jedna wielka masakra. Całość jest nieciekawa, słabo zagrana i po prostu, najzwyczajniej w świecie nudna. Zachary Levi w tym filmie to wielka bela drewna. Gdyby to chociaż zabawne było, to możnaby niektóre rzeczy twórcóm tego czegoś wybaczyć, ale suchary, które w filmie padają są tak słabe, że aż nieśmieszne.

IMPOSTOR

MICHAŁ - Ktoś tu chciał się pokusić na coś nawet oryginalnego: zrobić ze zwykłego horroru coś, w czym główną rolę odegrają metafory. I jak możecie się domyślić – misja zakończyła się fiaskiem. Początkowe minuty intrygują, zapowiadają naprawdę niezłe kino, potem jednak wszystko się sypie, a szczyt idiotyzmu produkcja ta osiąga w totalnie beznadziejnym finale. Film ten zasługuje jednak na jedną ogromną pochwałę: zdjęcia są naprawdę kapitalne. Szkoda, że pozostała część produkcji nie osiągnęła ich poziomu…


MADZIA – Przez cały seans miałam poczucie, że twórcy chcą zrobić coś w stylu Babadooka, czyli horror, który tak naprawdę do końca horrorem nie jest. I szło im to nawet całkiem nieźle przez jakieś pierwsze 20 minut. A potem wszystko się powoli sypało aż do finału, który jest tak żałosny, że to przechodzi ludzkie pojęcie.

WILCZE ECHA

AGATA - Głębia fabuły z pewnością nie była wprost proporcjonalna do głębi oceanu na ekranie, chociaż początkowe sceny niosły obietnicę czegoś nowego, nieco ambitniejszego i ciekawszego od pozostałych przedstawicieli tego gatunku filmowego. Szkoda Omara Sy na takie słabiaki. Aktor udowodnił już, że w poważnych, dramatycznych rolach sprawdza się równie dobrze, co w tych komediowych, jednak w Wilczych echach nie miał nawet szansy przypomnieć o tym widzom.


MICHAŁ - Wiecie co było najlepsze w tym filmie? Napisy końcowe, bo przynajmniej mogłem wyjść już z projekcji. Wilcze Echa to jedna z najgłupszych produkcji ostatnich lat, w której bohaterowie-debile wykonują jakieś debilne misje w debilny sposób. Przez prawie całą projekcję (pierwsze minuty nie wróżą tak głupiego filmu, są naprawdę niezłe) macie facepalma, że jakiś scenarzysta stworzył tak bezdennie głupią fabułę, a co gorsze, że producentom udało się zatrudnić do tego choćby Omara Sy. Pamiętacie scenę z łodzią podwodną z Szybkich i Wściekłych 8? To powiem Wam, że była turborealistyczna, jeśli spojrzymy na to, co wyprawia się w Wilczych Echach (a te udawały, że aspirują do czegoś bardziej realistycznego)… W pewnym momencie miałem autentycznie dość tego, że widzów traktuje się tu jak debili, którzy łykną każdą bzdurę zaserwowaną przez twórców. Lepiej się utopić niż to oglądać.

AFTER

MADZIA – Byłam pewna, że nie da się stworzyć nic gorszego niż Zmierzch czy 50 twarzy Greya. Jakże się myliłam! Dno totalne! Omijać szerokim łukiem! 

HELLBOY

AGATA - Flaki, krew, flaki, krew,flaki, krew. To jedyna konsekwencja, jaką zauważyłam w Hellboy’u. Akcja filmu została poprowadzona bardzo nierówno – momentami dzieje się mnóstwo, głośno i szybko, a momentami nie dzieje się nic. Poza tym, nie wszystkie rozwiązania fabularne są dostatecznie dokładnie wyjaśnione oraz umotywowane. Trochę na zasadzie: nie wiem co w tym przypadku zrobić, więc ten wątek już porzucę i będzie git. Ale nie jest.

MICHAŁ - Film ten nie był tak fatalny, jak oczekiwałem, ale też daleko mu do bycia dobrym. To chaotyczna, cholernie krwawa i wulgarna produkcja, która czasem nas rozbawi (suche żarty, ale czasem pasują do akcji), ale głównie nudzi strasznie szybko przeskakującymi scenami, które przeważnie nawet się ze sobą nie łączą. Tak, ten film montował chyba człowiek od Patryka Vegi. Fabuła nie trzyma się kupy, a my nie mamy tu nawet komu kibicować. Hellboy  w wydaniu Harboura ujdzie, ale szału nie robi (fatalna charakteryzacja) – pozostali aktorzy dostosowują się do jego przeciętnego poziomu (za wyjątkiem Milli Jovovich, która jest totalnie żenująca). Seans mija co prawda szybko, jednak na napisach końcowych nie czujemy żadnej satysfakcji, a po pięciu minutach już totalnie nie pamiętamy o tej produkcji. A można było dać siano dla del Toro, by razem z Perlmanem stworzyli kolejne arcydzieło…

BELZEBUB

MADZIA – Byłam tym filmem naprawdę zaskoczona. Poszłam na niego bo musiałam jakoś zapełnić dziurę między Impostorem a Avengersami. Pomimo tego, że Meksykanie mają niezły dryg do horrorów, nie spodziewałam się niczego dobrego, a raczej czegoś na poziomie Impostora. No i wyszłam z kina zaskoczona. Belzebub nie jest może typowym horrorem, ale jest naprawdę niezłym filmem. To taki kryminał z wątkiem satanistycznym i kilkoma zjawiskami nadprzyrodzonymi. Może nie w kinie, ale w domu warto się zapoznać.

PRAZIOMEK

EWA - Niezwykle sympatyczna animacja poklatkowa (dlaczego ich coraz mniej?!), która sprawi frajdę, zarówno młodszemu, jak i starszemu widzowi. przepełniony jest akcją niepozwalającą ani na chwilę na nudę. Dla dziecka będzie to przepiękna opowieść o przyjaźni, dla dorosłego - o tolerancji, akceptowaniu różnic kulturowych, a przy okazji wnikliwy komentarz do współczesnej sytuacji kobiet w świecie przez pryzmat kolonialnego świata. Jednak dla obu tych grup z pewnością okaże się przezabawnym i ciepłym seansem.

AVENGERS: KONIEC GRY

MICHAŁ - Czy pod względem rozmachu jest to największy film w historii? Tak. Czy pod względem ilości głośnych nazwisk jest to największy film w historii? Tak. Czy za naszego życia powstanie coś równie epickiego? Nie. Avengers: Endgame to dzieło epokowe, najważniejszy film, jaki kiedykolwiek trafił na ekrany (kto twierdzi inaczej niech spojrzy w „cyferki”, które spowodowały, że ludzie w Disneyu mogą sobie z dolarów samolociki do zabawy robić). To podsumowanie całej historii MCU i przepiękny hołd braci Russo dla bohaterów, których tak kochaliśmy oglądać w kinach. To dzieło, o którym będą rozmawiać przyszłe pokolenia, to kino niezwykłe pod każdym względem. A jako, że trzymam się zasady #dontspoiltheendgame, to nic więcej tu nie napiszę. No może prócz tego: kto nie widział, niech nadrabia i to natychmiast, bo historia dzieje się na naszych oczach.

EWA - Film epokowy przez jego znaczenie dla całego pokolenia kinomanów. Majstersztyk będący laurką dla geeków, którzy przez jedenaście lat pokochali swoich superbohaterów, ich świat i easter eggi. Przepraszam, ale nie umiem chyba już pisać o tekstach kultury, które mnie tak ekscytują i wywołują we mnie tyle pozytywnych emocji (i łez też!). :)

MADZIA – Najlepszy film roku? Zdecydowanie tak! Najlepszy film dekady? Prawdopodobnie tak. 3 godziny jazdy bez trzymanki. Tylu emocji w ciągu jednego seansu nie doświadczyłam już dawno. Śmiałam się i płakałam. I zdecydowanie pędzę do kina na kolejny seans. Nie ma co za dużo o tym filmie mówić – to po prostu trzeba zobaczyć.

VOX LUX

EWA - Brady Corbet stara się dokonać jakiejś mrocznej, przerażającej analizy współczesnego świata. Świata, w którym obok siebie żyją terroryzm wraz z kultem konsumpcjonizmu, wykreowanych jednostek ze świata mainstreamu, którym wszyscy hołdują. Takie zestawienie wydaje mi się jednak zbyt proste, aby miało tę siłę, którą chciałby przekazać reżyser. Siła tkwi gdzie indziej.To produkcja mocno emocjonalna, którą trudno odebrać na chłodno w kontekście naszego codziennego życia czy otaczającej nas rzeczywistości. Wszystko ujęte jest w świetnie skomponowane kadry, przejmujące zimnymi barwami, a całość kończy się koncertowym widowiskiem pokrytym brokatem (swoją droga - mocno zbliżonym do przekazów z Youtube’a, a nie reżyserii koncertowej). Największym plusem filmu pozostaje jednak postać głównej bohaterki oraz wcielająca się w nią Natalie Portman. To dualizm jej natury zdaje się być tą siłą Vox Lux, która napędza cały obraz. Połączenie przerażonej, bezbronnej dziewczynki z ekstrawertyczną gwiazdą pop chcącą dać ludowi, choć chwilę wytchnienia od codziennych trosk, w jednym ciele to jest coś, co przemawia do widza oraz daje punkt wyjścia do głębszej refleksji. P.S. Jude Law jak zwykle bezbłędny, a okraszenie filmu głosem Willema Dafoe (jako narratora) dodaje mu głębi!

PODSUMOWANIE W OCENACH

Standardowo - przy wyborze najlepszego i najgorszego filmu miesiąca bierzemy pod uwagę te filmy, które obejrzały przynajmniej 3 osoby.